Vive la révolution!
Voor degenen die zich afvragen waar ik het nu toch weer over heb. Ik heb het over de ‘coming-out’ van Josh Cavallo. Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik nog nooit van de beste man gehoord had, en dankbaar gebruik heb gemaakt van Google. Waarom is dat nu iets speciaals, hoor ik je denken? Er komen zo vaak mensen uit de kast, er trouwen in ons land mensen van hetzelfde geslacht met elkaar. Homoseksualiteit is voor mij niets bijzonders, gewoon een vorm van liefde. En hoewel de nieuwsberichten soms laten zien dat de acceptatie er zeker nog niet altijd is, gezien de trieste geweldsdelicten tegen homo’s, weet ik zeker dat we allemaal wel mooie koppels kennen die elkaar gelukkig maken, en daarbij toevallig van hetzelfde geslacht zijn. Alsof dat iets uitmaakt, overigens?
Maar goed, even terug naar Josh Cavallo. Afgelopen woensdag is hij dus, door middel van een ingrijpend filmpje op Twitter, uit de kast gekomen. En wat maakt dit nu zo bijzonder (schokkend)? Hij is de eerste actieve professionele speler binnen de voetbalwereld die uit de kast komt. Say what?! Ik herhaal: DE EERSTE actie profvoetballer die uit de kast komt. Ik zeg eerlijk dat ik het artikel eerst niet wilde geloven. Dus mijn verder zoektocht deed mijn verbazing dan ook alleen maar groeien. Er schijnt inderdaad sprake te zijn van een ware homofobie in het profvoetbal.
Hoe kan dit? Zou de sportwereld geen afspiegeling moeten zijn van onze maatschappij? Zou het dus niet zo moeten zijn dat homoseksualiteit net zo geaccepteerd is binnen de voetbalwereld? (nogmaals, ik ben me bewust van de verschrikkelijke delicten die er nog steeds plaatsvinden tegen homoseksuelen in onze maatschappij) Zijn we allemaal nu zo naïef? Waarom droegen de voetbalspelers tijdens het afgelopen EK regenboogbanden, als er binnen de eigen voetbalcultuur dus geen openheid gegeven durft te worden van eigen geaardheid?
Er zijn voorbeelden van spelers die pas ná hun voetbalcarrière uit de kast durfden te komen. Een oud-keeper, Arnold Smit, schijnt als vertrouwenspersoon te werken bij voetbalclubs. In een interview vorig jaar heeft hij aangegeven dat hij al drie homoseksuele spelers kende die actief waren op dat moment binnen de Eredivisie, die niet uit de kast durfden te komen. De angst dat hun ‘coming-out’ zorgt voor een beperking in hun carrière schijnt een belangrijke reden te zijn.
Voor de Amerikaan David Testo, die wel besloot uit de kast te komen, was dit inderdaad het geval. Er kwamen geen aanbiedingen voor transfers nadat hij openlijk homoseksueel besloot te zijn, wat betekende dat zijn voetbalcarrière eindigde en hij uiteindelijk yoga-instructeur werd. On-voor-stel-baar.
En dan hebben we het nog niet gehad over de spreekkoren die klinken in de stadions, die regelmatig het woord ‘homo’ als scheldwoord bevatten. Hoe pijnlijk moet dat zijn als je zelf homoseksuele gevoelens hebt?
Dus daarom met een grote zweem sarcasme: we hebben wat te vieren in de wereld! De eerste profvoetballer ooit, die tijdens zijn carrière uit de kast komt. We mogen er trots op zijn, dat wij op zo’n wereld leven. Dat iedereen dus vrijelijk kan zijn om gevoelens te uiten en dat we dus allemaal samen voor een gevoel van veiligheid zorgen. Laten we hier allemaal even bij stil staan. Laten we dit vooral niet in stand houden. En volgend jaar op 27 oktober? Laten we dan even bespreken hoe de wereld er dan voor staat. Of we alleen nog Cavallo hebben als voorbeeld en hij mogelijk ook yoga-instructeur is geworden. Of dat we eindelijk kunnen zeggen dat deze beste man daadwerkelijk voor een revolutie heeft gezorgd. Ik zeg: hulde aan Cavallo!
- Little Miss Nosey
P.S. Volg ze ook op Facebook!
Reacties (0)
Geen reacties gevonden.
Hulp nodig?
Neem contact met ons op
