Wijze lessen van Bobbi
In het artikel geeft Bobbi aan dat een relatie niet alleen over seks gaat, maar ook over intimiteit en hoe je als koppel met elkaar omgaat. Fair point, kan ik me ook helemaal in vinden. Want ik snap helemaal dat je niet met elkaar het bed in duikt, als je elkaar de rest van de dag niets te melden hebt. Een beetje stabiele connectie is wel op zijn plek, lijkt me zo. En intimiteit vind ik zelf persoonlijk ook erg belangrijk en zelfs noodzakelijk voor een goede relatie.
Tijdens een fijn avondje een paar weken geleden hebben manlief en ik bijvoorbeeld een hele tijd in naakt in een stevige knuffel op bed gezeten, dat vonden we allebei erg fijn en zorgde er ook voor dat we allebei even konden ontspannen en afschakelen na een drukke dag. Vervolgens gaat de rest dan vanzelf. Volgens Bobbi hoeft seks niet altijd op één te staan, zoals sommigen denken. Bij de één is dat wel zo en bij de ander niet. Maar dat vind ik dus juist een punt. Want wat nu als binnen een relatie daar een verschil in standpunt over bestaat? Wat als de één heel veel waarde hecht aan het ‘gemiddelde van twee keer per week’ en de ander veel liever voor kwaliteit gaan dan voor kwantiteit? Wat nu als de één enorm kan genieten van een lang en uitgebreid avondje seks en de ander voldoende heeft aan een paar keer per week een vluggertje?
Dan zit volgens Bobbi het geheim in het blijven praten. “Ga niet op alle slakken zout leggen. Als je voelt dat het even niet lekker gaat, hoe je dit niet altijd op jezelf te betrekken. Het kan ook zijn dat de ander even niet lekker in z'n vel zit. En een keer een paar maanden geen seks hoeft ook geen ramp te zijn, maar je moet wel blijven praten met elkaar en niet meteen denken dat de ander je niet meer wil." Wijze les dit, van Bobbi Eden. En voor sommige mensen kan ik me voorstellen dat dit makkelijker gezegd dan gedaan is. Ook bij mezelf merk ik, dat als ik seks niet bespreekbaar maak en het ‘ontwijk’, dat het dan een ‘roze olifant in de kamer wordt’. Een onderwerp waarvan je beiden voelt dat het besproken moet worden, maar wat angstvallig ontweken wordt.
In de opvoeding van de kinderen merk ik dit eveneens. Het gespuis is nog jong en er nog totaal niet mee bezig, maar als ik met hen onder de douche sta, vind ik het belangrijk dat het lichaam als iets ‘normaals’ gezien wordt. Niet als een geheim of waar je niet over kan praten, zoals bij mij thuis vroeger. En dat de dingen gewoon bij naam genoemd worden, dus borsten en piemel. En geen ‘pielemuis’, zoals ik in mijn omgeving ooit hoor. Dank je de koekoek.
Enfin, even terug naar waar we waren: de verbazing over het artikel. Ja, ik kan me vinden in wat Bobbi vertelt, maar het verbaasde me dus enorm dat juist zíj dit deelt met de wereld. Want in mijn beleving liep Bobbi toch nog steeds dagelijks in een leren pakje rond en hebben zij en Mark dagelijks de meest wilde seks. Verrassend, dat ook zij toch maar een gewoon mens blijkt te zijn.
Liefs,
Little Miss Nosey
Reacties (0)
Geen reacties gevonden.
Hulp nodig?
Neem contact met ons op
