Let's make a change
In de week voorafgaand aan de documentaire volgden de schokkende zaken zich in razendsnel tempo op. De een na de andere talkshow had een nieuw hoofdonderwerp en vanuit alle kanten kwamen de meest schokkende verhalen boven water. De aflevering van Beau, waarbij twee slachtoffers hun verhaal kwamen doen, maakte op mij veel indruk. Ineens kregen ‘de verhalen’ een gezicht, en zag je daadwerkelijk wat het met iemand had gedaan. Maar ook de reactie van de advocate die in de uitzending aanwezig was, schokte me. Er zou niet zonder meer sprake zijn van aanranding. Daarvoor zou er geweld in het spel moeten zijn of een bepaalde vorm van dwang. Als dit niet aanwezig is geweest, mag een daad niet zomaar aanranding genoemd worden, volgens de advocate. Deze uitspraak van haar maakte mij in verwarring. Want feitelijk betekende dit dus nu dat iedereen ongewenst aan mijn lichaam mag zitten, zonder dat dit aanranding is. Dit kan toch niet? Gelukkig kwam er na de uitzending van Beau vrij snel een aanvulling dat er zeker sprake is van aanranding als een dergelijke handeling ongewenst plaatsvindt. Gelukkig maar, want anders zouden veel slachtoffers de drempel om naar de politie te stappen nog als veel hoger ervaren, lijkt me.
Voor mij natuurlijk reden genoeg om eens dieper in de slachtoffers te duiken. Want wat is het verleidelijk om direct te denken of zelfs te zeggen: ‘waarom heb je niet gegild of je verzet?’ of ‘heb je zelf geen verkeerde signalen afgegeven?’ Deze reacties vanuit de omgeving worden ‘victim blaming’ genoemd, iets wat John de Mol in zijn reactie tijdens de aflevering overigens ook deed, naar mijn mening. Een onderzoek op de website van Slachtofferhulp Nederland leert mij dat er vier soorten overlevingsreacties te onderscheiden zijn, waarvan je niet altijd van tevoren weet welke je zult inzetten op het moment van een bedreigende situatie. Bovendien kan deze reactie ook nog eens wisselen per situatie. De overlevingsreacties zijn vechten, vluchten, bevriezen/verstijven of meebewegen. Hoewel de eerste twee waarschijnlijk voor veel mensen logisch klinken, zorgen de twee laatste voor wat verwarring. In het geval van bevriezen is iemand niet meer in staat om zich te verzetten, te praten of te vluchten. In het laatste geval van meebewegen beweegt het slachtoffer zelfs mee met de dader, met als doel om de situatie maar zo snel mogelijk voorbij te laten zijn. Het is goed in te denken dat slachtoffers, die een van de twee laatste reacties heeft vertoond, zich schamen en het zichzelf misschien zelfs kwalijk nemen. Hoe onterecht dit ook is, want je kunt immers geen invloed uitoefenen op je overlevingsmechanisme.
Het Centrum Seksueel Geweld hebben na de aflevering van BOOS een brief geschreven aan alle Nederlanders, welke te lezen is op hun website. Zij geven aan dat de gebeurtenissen die nu naar buiten komen, door hen elke dag gehoord worden. En dat er naar schatting 100.000 mensen momenteel jaarlijks slachtoffer worden van seksueel geweld. Zij pleiten ervoor om ‘victim blaming’ achter ons te laten, en te streven naar ‘survivor supporting’. En bovendien, dat als het stof rondom de ‘Voice-kwestie’ is neergedaald, dat het onderwerp seksueel geweld zichtbaar blijft, ook voor slachtoffers die niet uit de televisiewereld komen. En daar wil ik me graag bij aansluiten. Laat dit verschrikkelijke nieuws van afgelopen week een verandering teweeg brengen, laten we er samen voor zorgen dat we alle slachtoffers serieus nemen.
Laten we er samen voor zorgen dat we steunpilaren zijn en dat seksueel geweld nooit meer goedgepraat wordt! I’m in, jullie ook?
Liefs,
Little Miss Nosey
Reacties (0)
Geen reacties gevonden.
Hulp nodig?
Neem contact met ons op
