Er is een tijd van komen
Want hoewel we plechtig beloofd hadden het nooit meer zo druk te krijgen als ‘voor corona’, merkten we nu dat de agenda’s zo mogelijk nog voller leken. Inhaalfeesten en partijen, vergaderingen die drie uur duurden, in plaats van een uurtje toen deze nog digitaal moesten, en ga zo maar door. Het drukke verenigingsleven wat weer volop aan de gang was, ‘kleine’ klussen hier en daar, waar we misschien iets te enthousiast ‘ja’ op hadden gezegd, veel te blij dat we weer iets om handen hadden. En dan nu, opeens even een aantal dagen niets. We besloten dan ook om het werk écht even te laten voor wat het is, even tijd te steken in het gezinsleven en elkaar. Geloof me, ik ben inmiddels kampioen in Rummikub. En als de kinderen op bed lagen, was er ruim de tijd om elkaar ook weer opnieuw te ontdekken, immers we hoefden toch niet voor dag en dauw op te staan. De rust die er, ongepland, ontstond heeft ons weer even doen resetten en kritisch naar onszelf doen kijken.
Wat zijn nu de dingen waar we écht gelukkig van worden? Waar we energie van krijgen en niet alleen energie kosten? Wat vinden we belangrijk en nodig? Moeten we dingen veranderen? Waar genieten we eigenlijk echt van? De conclusies waren weinig verrassend, maar vooral even weer even een wake-up call. Wijzelf zijn het belangrijk, ons gezin, en het samen zijn. En waar genieten we van? Cliché, maar dat zijn toch echt de kleine dingen, zoals samen een stuk wandelen met een picknickmand. En juist die dingen doen we nu te weinig. Omdat er altijd wel een vergadering gepland staat voor het één of ander, omdat er een 25-jarige bruiloft ingehaald moet worden, omdat we van de zwemles direct door moeten naar een afscheidsborrel, of omdat ik me realiseer dat ik nog een blog moet schrijven voor de lieve dames van DiNa’s.
Jazeker, ook dit (ogenschijnlijk) kleine klusje heeft de revue gepasseerd. En met pijn in mijn hart moet ik melden dat ik merk dat het plezier er een beetje vanaf is. Het wordt een ‘moetje’ in plaats van een leuke hobby voor erbij. Dit beseffende maakt dat deze taak op het lijstje ‘gaan we mee stoppen’ terecht kwam. Toch een teleurstelling, voor mij, maar ook voor mijn man, die volgens mij een van de meest enthousiaste lezers was. Maar lieve lezers, lieve dames van DiNa’s, wat heb ik ervan genoten. Wat was het leuk om telkens een stukje uit je eigen leven te delen met jullie en mezelf te verdiepen in de wonderlijke wereld van seksualiteit. Deze voorpret ga ik zeker missen! Dankjulliewel dat jullie de tijd namen om mijn blogs te lezen en de leuke reacties die ik heb gekregen.
Wie weet tot ooit, en als laatste nabrander: “Great things never came from comfort zones.”
Liefs,
Little Miss Nosey
Reacties (0)
Geen reacties gevonden.
Hulp nodig?
Neem contact met ons op
